Ce 11 Mai, en France et en Belgique nous ne sortirons pas. Nous resterons à nos portes, nous allumerons des bougies à nos fenêtres pour honorer toutes celles et ceux qui sont partis dans un silence contraint.
Une société qui laisse partir fatalement ses aîné.e.s et qui ne pleure plus ses disparus est une société inhumaine qui se prive d’avenir
Nous avons décidé de rester ensemble, soudé.es face à cette épidémie.
Sortir de ce confinement sans celles et ceux qui en sont empêchés n’est pas une libération. Dans les EHPAD en France, dans les maisons de repos en Belgique, il n’y a pas de déconfinement. Pas plus pour celles et ceux qui ont été enfermé.es dehors:“sans domiciles”, “sans papiers”, sans droits. Vaincre cette épidémie ne pourra se faire qu’en souhaitant la vie pour tous les autres.
L’anormal s’est déroulé chaque jour devant nos yeux, nous ne pouvons concevoir un “retour à la normale” qui perpétuerait la destruction de nos conditions de soins et des services publics, l’indifférence et la violence sociale envers les plus démuni.es, les plus isolé.es, les plus stigmatisé.es. Ce 11 Mai, nous ne fêterons pas la fin du confinement car notre problème n’est pas le confinement en soi mais l’épidémie et ce qu’elle révèle de nos vulnérabilités sociales et de choix indécents en politique sanitaire.
Ce 11 Mai, nous pleurerons nos morts, notamment toutes celles et ceux tombé.e.s au travail pendant le confinement. Nous voulons préparer le vivre ensemble nécessaire à notre destin collectif.
-
Komende 11 Mei blijven we in ons kot.
We staan aan deuren en lichten kaarsen om iedereen te eren die in een anonieme stilte is vertrokken.
Een maatschappij die hun ouderen laat creperen en geen tranen laat bij haar slachtoffers is een onmenselijke maatschappij die de toekomst van ons weg rooft.
Wij hebben besloten samen te blijven, samen met elkaar verweven stand te houden tegen de epidemie. Vertrekken uit deze quarantaine, zonder de meest kwetsbaren is immers geen bevrijding.
In de Franse en Belgische rusthuizen en woon-zorgcentra is er geen sprake van het opheffen van een lockdown, ook niet voor zij die niet of nauwelijks in hun kot kunnen blijven, of er geen hebben : thuislozen, daklozen, mensen onder papieren,…
Dit virus kunnen we alleen maar overwinnen door iedereen leven (terug) te geven. Wat we de voorbije weken gezien hebben was surreëel ; een terugkeer naar het ‘normale’, dat nog meer druk zet op de publieke diensten, een ontwerp voor een maatschappij die indifferent is tegenover stijgend sociaal geweld, stigmatisatie, en isolatie van de meest kwetsbaren onder ons, is echter geen optie.
Komende maandag 11 Mei gaan we niet winkelen, gaan we niet al consumerend feesten. De quarantaine heeft een etterende wonde terug pijnlijk zichtbaar gemaakt, een onaanvaardbare socio-economische ongelijkheid. Een maatschappij waar één leven minder waard is dan dat van anderen. Misschien is dat wel het echte virus ? Weeral betalen de zwaksten van de samenleving fysiek en mentaal de zwaarste prijs, betalen zij de prijs voor politiek populisme en opportunisme.
Maandag 11 Mei betreuren we onze doden, en dan vooral zij die in de frontlinie het leven lieten.
Wij willen verder denken, hopen, en bouwen aan een samenzijn dat nodig is voor een collectief en humaan perspectief naar de toekomst toe.